Имрӯзҳо дар сомонаҳои интернетӣ наҳзатиёни фитнаангез худро гӯё бегуноҳ ҳисобида, мехоҳанд худро сафед кунанд, лекин ҳамаи мо он рӯзҳои мудҳиши солҳои 90-уми асри гузаштаро, ки ба сари мо хиёнаткорон оварда буданд, фаромӯш нахоҳем кард. Ба қавле, хоҷагони бурунмарзии онҳо хостанд, ки суботу оромии кишварро халалдор намуда, давлати тозаистиқлоли моро пора-пора кунанд. Аммо ин нақшаи сиёҳи онҳо амалӣ нагашт, зеро халқи тоҷик бо иродаи қавӣ ва хиради бузург тавонист, ки аз ин нохалафон таъриху фарҳанги худро ҳифз намояд. Фитнаангезиву иғвоҳои аъзоёни ҲНИ ва хоҷагони бурунмарзиашон наметавонад ба тафаккури мо таъсир расонад. Зеро имрӯз мо ҳама якдилу муттаҳидем ва баҳри ҳимояи Ватани маҳбуби худ ҳамеша омода ҳастем. Инак, вақти он расидааст, ки ҳар яки он хиёнаткорони Ватан барои гуноҳашон ҷавоб гӯянд. Зеро ҷанги шаҳвандии таҳмилӣ, ки бо нақшаи кашидаи фарзандони фурухташудаи тоҷик рӯйи кор омада буд, бо мушкилиҳои зиёд паси сар шуд.

Дар ҷаҳони муосир бояд ҳар як фарди худшиносу худогоҳ, меҳанпарасту ватандӯст ҳамеша омодаи ҷавоб ба ин гуруҳу созмонҳои ифротгаро бошад.
Райҳона АЮБОВА